حق چاقی

حق چاقی
در آمریکا مردی وارد یکی از دفاتر دادستانی شده و شکایت عجیبی را علیه رستوران مک دونالد مطرح می‌کند، شکایت از این قرار است: «صندلی های رستوران های مک‌دونالد برایم به اندازه کافی بزرگ نیست!» او خود را نماینده گروه اقلیتی می‌داند که در کنار سیاه پوستان، لاتین تبارها، آسیایی‌ها و حتی زنان، نیازمند امکانات و حتی توجهات ویژه‌تری است. در متن شکایت او آمده: «شرکت مک دونالد به شکل ناشایستی علیه آدم‌های بزرگ تبعیض قائل شده و از این رو باید به قانون تأمین امکانات حقوقی برابر احترام بگذارد.» این شکایت با موج حمایت عظیمی مواجه می شود؛ پویشی به راه میافتد با این مضمون؛ «این تبعیض در قبال این جامعه ۲۰ درصدی آمریکا قابل تحمل نیست و مک دونالد باید ۲۰ درصد صندلی هایش را به نحوی تغییر دهد که برای آدم‌های بزرگ و سنگین مناسب باشد.» در همان زمان مایکو‌‌ رویکو‌ روزنامه نگار مجله شیکاگو تریبون در واکنش به این اتفاق می‌نویسد: «عجیب است که آنان (جمعیت چاق‌ها) خود را با سیاه پوستان و زنان یکسان جلوه می‌دهند؛ آنان که با کمر ۱۵۲ سانتیمتری به دنیا نیامده‌اند و این خودشان هستند که بعد از سن خاصی، خود را به این شکل درآورده‌اند. آن‌ها مسئول بدن خودشان بوده‌اند و دولت نباید مسئولیت شکم‌های مهیب آنان را بپذیرد. جالب است بدانید از این دست شکایت‌ها در جوامع لیبرال زیاد شده است؛ حق چاقی موضوع فعالیت انجمن حقوق بشری با عنوان نافا (انجمن ملی پذیرش پیشرفت چاق‌ها) است. در سایت این انجمن به صدها مثال در مورد تبعیض بر علیه افراد چاق و تلاش برای احقاق حقوق این دسته از افراد اشاره شده است. این وضعیت، دقیقاً پیامد فرهنگی است که نسبت به پیشگیری بی تفاوت است و صرفاً بر درمان تمرکز دارد. در چنین جامعه‌ای؛ اقلیت‌های نوپدید نسبت به نوسازی بافت جامعه بر اساس نیازهای جدیدشان اقدام نموده و بافت جدید ایجاد شده طی سال‌ها، وضعیت ناهنجار موجود را تثبیت و از یک جا به بعد آن را به وضعیتی عادی و هنجارگونه تبدیل می‌کند. حالا با این تحلیل هنوز‌ هم با «حق چاقی» موافقید؟

نویسنده: رضا شجیع ویراستار: مهرداد غفاری

دسته‌بندیورزش و سلامتیکلید‌واژهحق چاقیآمریکارستوران مک دونالدگروه اقلیتمایکو رویکوشیکاگو تریبونجمعیت چاق هاشکم های مهیبجوامع لیبرالانجمن حقوق بشرینافاانجمن ملی پذیرش پیشرفت چاق هاپیامد فرهنگی